3 χρόνια χωρίς τον Ανδρέα
Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν χτες από το θάνατο του καλαθοσφαιριστή του Πανσερραϊκού, Ανδρέα Ροτάρι. Μια «μαύρη» σελίδα στην ιστορία του σερραϊκού μπάσκετ, η οποία γράφτηκε και είναι δύσκολο να ξεχασθεί.
Το serresbasket τον Οκτώβριο του 2009 παρότι έκανε επαφές προκειμένου να αντλήσει πληροφορίες λόγω της σοβαρότητας της υπόθεσης τήρησε μια διακριτική στάση σεβόμενο προσωπικά δεδομένα, ιατρικά στοιχεία και το οικογενειακό περιβάλλον του αθλητή.
Δυστυχώς, εκείνες τις δύσκολες μέρες κάποια τοπικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έστησαν «πάρτυ» γύρω από το νεκρό αγόρι βγάζοντας «φόρα-παρτίδα» αρκετές λεπτομέρειες. Ορισμένοι τοπικοί άρχοντες από την πλευρά τους βρήκαν την ευκαιρία να χύσουν «κροκοδείλια» δάκρυα. Οι συμμαθητές του Ανδρέα στο 2ο Λύκειο εξέδωσαν ανακοίνωση καυτηριάζοντας τη στάση των σερραϊκών ΜΜΕ, ενώ λίγες μέρες αργότερα στον εορτασμό της 28ης παρέλασαν φορώντας μαύρα περιβραχιόνια.
Εμένα πάλι μου' χει μείνει στο μυαλό η εικόνα των συντετριμμένων κηδεμόνων (μητέρα και πατριός) του 16 χρονου παλικαριού στον Ιερό Ναό του Τιμίου Σταυρού όπου τελέσθηκε η κηδεία εκείνο το πρωϊνό του Σαββάτου.
Χτες στο πλαίσιο του Τουρνουά Μπάσκετ Εργαζομένων Νομού Σερρών ως ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του Ανδρέα κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή από αθλητές, διαιτητές και θεατές στο κλειστό γυμναστήριο της Ομόνοιας, στο μέρος στο οποίο συνέβη το τραγικό περιστατικό.
3 χρόνια κύλησαν κι όμως τα πράγματα παραμένουν τα ίδια και απαράλλαχτα στο σερραϊκό μπάσκετ. Υπήρξαν φορές που προπονητές και παράγοντες μου ζήτησαν να μη γράψω για την έλλειψη γιατρού στο γήπεδο («δεν υπάρχουν χρήματα»), άλλοι πάλι ήταν της άποψης, «έλα μωρέ σάμπως τι θα γίνει;», ενώ έχω καταγράψει σχόλια του τύπου (μετά από τραυματισμό αθλητή σε κλειστό γυμναστήριο) «φωνάξτε το ασθενοφόρο, ένα αυτοκίνητο ρε παιδιά να πάμε στο νοσοκομείο, καλέστε ένα ταξί... ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Αγόρια, κορίτσια, άνδρες, γυναίκες βάζουν τις στολές τους, προπονητές κάθονται στους πάγκους, διαιτητές, γυμνασίαρχοι, άνθρωποι της γραμματείας, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι δίνουν το «παρών» στα γήπεδα, αλλά το «παρών» δεν το δίνουν οι ΓΙΑΤΡΟΙ, αφού τα σωματεία δεν πολυνοιάζονται. Ας γίνει το ματς, ας κερδίσουμε, ας πανηγυρίσουμε και όλα εντάξει. Αυτή είναι η επικρατούσα «λογική» εδώ.
Ως πότε όμως; Είναι ανάγκη να ηχήσει ξανά πένθιμα η καμπάνα;
Σχόλιο από serresbasket: Οι ιατρικοί προληπτικοί έλεγχοι είναι πολύ σημαντικοί, αλλά η παρουσία γιατρού στο γήπεδο είναι απαραίτητη (μόνο στους αγώνες των Ικάρων υπάρχει γιατρός).
Ο Ερασιτέχνης Πανσερραϊκός, θα' πρεπε πρώτος απ' όλους να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα, εκτός κι αν νομίζει ότι με το πένθος στις φανέλες για μια σεζόν βγήκε η υποχρέωση προς τον Ανδρέα. Εκατοντάδες παιδιά σαν τον Ανδρέα αθλούνται και πρέπει να συνεχίσουν να γυμνάζονται έχοντας πλήρη κάλυψη. Επίσης ένα ετήσιο τουρνουά στη μνήμη του αγοριού έπρεπε να είχε ήδη καθιερωθεί.
