Σερραϊκές ομάδες δίχως Σερραϊκό DNA
«Οργασμός» μεταγραφών επικρατεί στον Πανσερραϊκό σε γυναίκες και άνδρες. Οι «λιονταρίνες», μετά την διά της πλαγίας οδού ανόδου τους στην Α1 Εθνική Κατηγορία των Γυναικών, θα αγωνισθούν και πάλι στην κορυφαία κατηγορία ύστερα από 19 ολόκληρα χρόνια. Η διοίκηση του συλλόγου «ζύγισε» τα δεδομένα και τελικά έδωσε ένα πολύ σεβαστό ποσό για να εξασφαλίσει την κάρτα συμμετοχής (wild card) από την Ομοσπονδία, θεωρώντας ότι ήταν ευκαιρία για τις «κόκκινες» να επιστρέψουν στα «σαλόνια» της ελληνικής γυναικείας καλαθοσφαίρισης, προσμένοντας ότι τη νέα σεζόν ο κόσμος των Σερρών θα «αγκαλιάσει» την ομάδα, η οποία θα αντιμετωπίσει σπουδαίους αντιπάλους.
Όλα καλά κι όλα ωραία λοιπόν... ή μήπως δεν είναι όλα καλώς καμωμένα; Πρώτα απ' όλα το ότι υπάρχουν άνθρωποι με «γλυκιά τρέλα» που βάζουν από την τσέπη τους λεφτά θέλοντας να δώσουν ώθηση στο σερραϊκό μπάσκετ, αυτό είναι κάτι που ασφαλώς χρήζει αναφοράς, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν το ζοφερό σκηνικό που επικρατεί στην ελληνική καλαθοσφαίριση εν γένει. Από εκεί και πέρα όμως το να ρίχνεις λεφτά σε ένα βαρέλι με «σάπιο» πάτο, δεν βγάζει και πολύ νόημα. Ως «σάπιος» πάτος μπορεί να εκληφθεί το γεγονός της απουσίας Σερραίων παικτών και παικτριών από τα έμψυχα δυναμικά των ομάδων. Ντόπιοι αθλητές, οι οποίοι αποτελούν σε μεγάλο βαθμό το συνδετικό στοιχείο της ομάδας με τον κόσμο, ντόπιοι καλαθοσφαιριστές που «πονάνε» τη φανέλα και παίζουν ακόμα και τραυματίες όταν χρειαστεί.
Για παράδειγμα από τις 10 παίκτριες που υπάρχουν στη παρούσα φάση στο ρόστερ του Πανσερραϊκού, μόνο μία είναι Σερραία, η εμβληματική Θάλεια Μαραγκού. Αντίστοιχα στους άνδρες μόνο 2 Σερραίοι καλαθοσφαιριστές (Πεχλιβανίδης και Κάτος), βρίσκονται στις τάξεις των «κόκκινων». Αμφότεροι οι προπονητές (Κεραμιδάς - Κακιούζης) είναι κι αυτοί «ξένοι».
Είναι κακό κάποιος προπονητής ή αθλητής να προέρχεται εκτός Σερρών και να μετακομίζει στα μέρη μας για να κοουτσάρει ή για να παίξει μπάσκετ; Ασφαλώς και όχι! Στη «χρυσή» εποχή των Ικάρων, σπουδαίοι παίκτες, μη Σερραίοι, φόρεσαν την «κυανονοκίτρινη» φανέλα, ο Λευτέρης Χατζηκυριακίδης πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως προπονητής, ενώ το ίδιο συνέβη ακόμη παλιότερα όταν οι γυναίκες του Πανσερραϊκού είχαν ανέβει για πρώτη φορά στην Α1.
Η διαφορά όμως του χτες, με το σήμερα, έγκειται στο ότι τότε οι ομάδες μας είχαν σερραϊκό DNA, ενώ τώρα το DNA τους είναι σε σημαντικό ποσοστό «μισθοφορικό» (λεφτά, σπίτι, φαγητό κλπ.). Οι «μισθοφόροι» όμως έρχονται και παρέρχονται. Παίζουν μια χρονιά, κοιτάζουν τα νούμερά τους και μετά ο μεσάζοντας-μάνατζερ θα κάνει το καθήκον του για να τους βρει αλλού μεροκάματο (βέβαια το να έχεις μάνατζερ με μέσο όρο 4 πόντους αυτό δεν στέκει, αλλά...). Σε επίπεδο Basket League και Elite League αυτό το «φαινόμενο» είναι αποδεκτό, διότι εκεί μιλάμε για εντελώς διαφορετικά μεγέθη κι αλλιώτικες καταστάσεις.
Ο Πανσερραϊκός βέβαια δεν είναι ο σύλλογος που έχει την «αποκλειστικότητα» στις Σέρρες, μια που και οι Γ.Σ. Ίκαροι, οι οποίοι αγωνίζονται στο τοπικό πρωτάθλημα της ΕΚΑΣΑΜΑΘ,, επανδρώνουν την ομάδα τους με αρκετούς «ξένους». «Ιλαροτραγωδία»..!
Τα λεφτά όμως κάποια στιγμή τελειώνουν. Δεν έχουμε ούτε Γιαννακόπουλο, ούτε Αγγελόπουλο στα μέρη μας. Κι όταν η πηγή στερέψει από νερό, τότε στα δύσκολα δεν θα υπάρχουν Σερραίοι παίκτες για να βάλουν πλάτη (όπως συνήθως κάνουν προτάσσοντας την αγάπη για τον τόπο τους, π.χ. περίπτωση Παντελή Γεωργιανού). Κι έτσι τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα για το Σερραϊκό Μπάσκετ.
1 σχόλιο:
Καταπληκτικό άρθρο που δεν ισχύει μόνο για το Σερραίικό, αλλά γενικότερα για το επαρχιακό μπάσκετ πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Με τον τρόπο αυτό η ανάπτυξη του μπάσκετ στη χώρα θα πάει περίπατο και το ΔΣ της ΕΟΚ που εκλέχτηκε κάνοντας σημαία του το αναπτυξιακό του πρόγραμμα δεν κάνει καμία κίνηση, έστω και διορθωτική, για να σταματήσει ή να μετριάσει την κατάσταση.
Δημοσίευση σχολίου